Σήμερα το πρωί, γύρω στις 11, με ξύπνησε μια ξαδέρφη δια τηλεφώνου, για να μου πει ό, τι την απασχολούσε εκείνη τη στιγμή. Καταλήξαμε να συζητάμε για το αν μέσα στην Κρίση είναι προτιμότερο να περνάει κανείς τις δύσκολες αυτές μέρες με παρέα ή χωρίς. Στο τέλος μαλώσαμε γιατί ως συνήθως η, αγαπημένη μου κατά τα άλλα συγγενής, έχει πάντα την ιδιότητα να θέλει να πείσει τους άλλους αλλά περισσότερο, εγώ πιστεύω, τον εαυτό της, ότι «μόνη της έμαθε να πορεύεται σε αυτή τη ζωή και έχει μάθει να στηρίζεται στα δυο της πόδια και δεν έχει κανένα να της βρει λύσεις και πρέπει να βρει μόνη της λύσεις κτλ κτλ.».

Κάπου εκεί εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτό σημαίνει τώρα πια, το να έχεις «παρέα» στην εποχή Κρίση. Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, σήμερα δεν έχει κανένας την πολυτέλεια των χρημάτων για να σου δώσει λύσεις, μιας και σχεδόν όλων μας το πρόβλημα είναι οικονομικό. Σε αντίθεση, έχω την πεποίθηση - και πολλοί ίσως να συμφωνήσουν μαζί μου - ότι η παρέα στις μέρες της Κρίσης είναι από την καθημερινότητα. Δεν έχει πια να κάνει με εκείνο το καταπληκτικό που άκουγα στην «εποχή των παχιών αγελάδων» συνέχεια: να αλλάξουμε παραστάσεις, να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα. Αυτό το «να αλλάξουμε παραστάσεις» μπορούσε να με εξοργίσει σε σημείο να κάνω φασαρία, ειδικά όταν το άκουγα από πρόσωπα, των οποίων η καθημερινότητα ήταν μόνο βόλτες, αραλίκι και χαβαλές στα καφενεία.

Η παρέα και η συντροφιά (σας το λέει αυτό μια προς το παρόν εργένισσα) έχει σχέση με την παρηγοριά και την ανακούφιση που μπορείς να νιώσεις, όταν στο τέλος μιας εξαντλητικής ημέρας, ξέρεις ότι για άλλη μια μέρα έχεις δουλέψει χωρίς αντίκρισμα, ότι η Εφορία θα συνεχίσει να απαιτεί τους φόρους της, ότι το ενοίκιο ακόμη δεν πληρώθηκε, ότι τα λεφτά της ασφάλειας ακόμη να συγκεντρωθούν, ότι η δόση του αυτοκινήτου πρέπει να πληρωθεί στις 20 το μήνα κτλ και όοοοολα αυτά, ενώ ξέρεις ότι ο ανταγωνισμός αυξάνει γιατί όλοι μας προσπαθούμε να επιβιώσουμε, άρα πρέπει και αύριο το πρωί να σηκωθείς και να ξανακάνεις τα ίδια. Δηλαδή: τη δουλειά σου!

Πώς αισθάνεται λοιπόν ο καθένας μας στο τέλος μιας τέτοιας ημέρας; Εξουθενωμένος, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Εκεί λοιπόν έρχεται η παρέα, η συντροφιά, όχι απαραίτητα η ερωτική συντροφιά. Μια κουβέντα για να αισθανθείς ότι δεν είσαι μόνος ή μόνη, ένα «και αύριο μέρα είναι, έλα κοιμήσου», μια όμορφη ανάμνηση που σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή γεμάτη γλυκά και ευχάριστα συναισθήματα…. και κάπου εκεί χαλαρώνεις, φεύγει αυτό το βάρος που αισθάνεσαι και λες, έστω και για μια νύχτα το κλασσικό: tomorrow is an other day, και ας είναι το αύριο χειρότερο από το σήμερα. Εγώ αυτό αναζητώ από τους φίλους μου, το γάργαρο γέλιο της φιλενάδας μου θα ήθελα να ακούσω - όπως τότε στο πανεπιστήμιο -, τις πρακτικές συμβουλές της άλλης φιλενάδας μου, που τώρα πνίγεται και αυτή στα χρέη με 2 μωρά παιδιά και περικοπές στο μισθό της. Σε ποιον να απευθυνθώ λοιπόν; Ο καθένας περνάει τα ζόρια του και το σέβομαι. Πολλοί πιστεύω θα σκέφτονται το ίδιο. Ίσως όχι όλοι, αλλά πολλοί.

Αυτή είναι λοιπόν για μένα η μεγάλη Κρίση, για όσους την περνούν μόνοι τους: η έλλειψη ανακούφισης.